Marco, spookrijdend tegen kanker
Een beeld dat niet zeldzaam is. Het is half acht ’s ochtends. Op een zaterdag. Kan ook een zondag zijn. We wielrennen aan de rechterkant van de weg, in ons spookrijderstenue. In de verte zien we een tegenligger komen. Dat niet alleen, we zien een rood verkeersbord op de borst van de onbekende renner. Een andere spookrijder! Marco’s standaard al veel te hoge hartslag stijgt met een paar extra kloppingen. Hij begint spontaan naar links te sturen. De spookrijder in de verte manoeuvreert naar onze weghelft. We rijden spook. Letterlijk. Bij het passeren, brullen we naar elkaar, zonder elkaar te verstaan. Daar gaat het te hard voor. Was dat Gerard? Of Jaap? Geen idee. Marco glundert.
Dat is niet verwonderlijk. De spookrijder-community werkt magnetiserend. Voor bekenden. Voor onbekenden. Iedereen wil erbij horen, en schaft maar wat graag het fraaie tenue aan. Het doet er niet toe of dat Jaap of Gerard was. Het gaat erom wat die tegemoetkomende spookrijder vertegenwoordigt. Hij is een spookrijder, qua waarden en normen beantwoordend aan de 28 punten in het door Marco opgestelde Spookrijder-manifest op de spookrijders-website met de slogan ‘gewoonweg ertegenin’ als lijfspreuk.
Marco Hendriks, “de spookrijdert” voor intimi, staat symbool voor die lijfspreuk. Hij gaat er tegenin. Dat is wie hij is, wat nog het treffendst tot uitdrukking komt wanneer het kanker betreft. Marco accepteert kanker niet. Simpel. Hij gaat er met gestrekt been in. Hij strijdt ertegen. Hij rijdt spook. Soms letterlijk, vaker figuurlijk. Elimineren van de ziekte is het doel, en daarvoor moet je tegen de stroming in. Dat is Marco’s levensmissie, al jarenlang.
Er zullen weinig mensen zijn op deze wereld die zo’n ontembaar energieniveau koppelen aan die idealistische doelstelling. Hij, gezegend met een poëtische pen om van te likkebaarden en een woordenschat waar iemand als Giphart van zal dromen, benut zijn exceptionele kwaliteiten om verhalen te schrijven. Verhalen over normale mensen, die op wat voor manier ook met kanker te maken hebben gekregen. Verhalen die raken. Verpletteren. Ontroeren. Verhalen die hen een podium geven, die het verdienen: overledenen en/of nabestaanden.
Bovenal zijn het verhalen die vanuit empathie zijn geschreven. Waar Marco Hendriks de regio of het land voor in trekt, om zomaar vier of vijf uur lang het levensverhaal van een wildvreemde aan te horen. Om een schouder te bieden, regelmatig. Want waar kanker is, is leed. Daarna verschuilt hij zich achter de computer, waar hij – soms in tranen, maar vaker met spookrijdende volhardendheid – het verhaal uitwerkt. Tot in het holst van de nacht als het moet. Zijn drive is om dit te delen met de wereld. Om kanker een gezicht te geven, en op die manier geld in te zamelen voor de bestrijding ervan. Vele tienduizenden euro’s schreef hij op die manier al bij elkaar.
Marco Hendriks is een warm mens met exceptionele vaardigheden. Marco Hendriks is iemand die het verschil maakt. Iemand van wie wij dromen dat hij onze ambassadeur zou willen zijn.
Wij willen dat niet alleen.
Marco wil het ook.
Samen gaan we spookrijden. Samen gaan we met gestrekt been erin. Samen fietsen, schrijven, fundraisen, vloeken maar bovenal strijden wij tegen kanker.
